Litchfield National Park

Op maar 130 km van Darwin ligt Litchfield National Park. Het park bestaat uit regenwoud, watervallen met zwempoelen, metershoge termietenheuvels, zandsteenformaties en – in de meer afgelegen delen – historische overblijfselen van o.a. de tin- en kopermijnindustrie. Vijf jaar geleden waren we hier ook en hoewel we de verfrissende duik en een protestbord van Aboriginals (‘wie zijn wij om hun heilige grond te betreden en onteren’) nog prima herinneren, weten we vooral nog dat we hier in onze camper een gigantische Huntsman spider vonden (zoek maar op!). Dat was op Litchfield Tourist Park, de dichtstbijzijnde commerciële camping. Ook nu kiezen we hiervoor. We hebben een gigantische déjà vu, leuk!! Maar er zijn ook dingen anders en daaruit blijkt wel dat de camping in andere handen is overgegaan. Het is er rustig, want ook hier is het al laagseizoen.

Het aanzicht van het nationale park is vanaf de weg aanmerkelijk troostelozer dan vijf jaar geleden. Daar hadden we wel meer van verwacht, maar de Australische lente is in ieder geval hier in het noorden al te heet om nog bomen en planten in bloei te hebben staan. Het is duidelijk al lange tijd kurkdroog en grote delen zijn – waarschijnlijk in het kader van behoud – platgebrand, waardoor vrijwel alle boomstammen zwart zijn. Er is geen wildlife te bekennen, op vogels na en zowaar één verdwaalde overstekende Skippy. Oh, en de honderd triljoen triljard vliegen die onze mond- en ooghoeken en neusgaten erg aantrekkelijk vinden. Maar goed, in Litchfield NP komen de meeste bezoekers vooral om te zwemmen onder de watervallen en in andere leuke poeltjes. Met deze hitte kun je eigenlijk ook niet anders; we kunnen ons niet voorstellen dat er mensen zijn die nu lekker zijn gaan wandelen (al vertrekken sommige kampeerders al rond 6:00 uur het park in). Wij laten al die verkoeling ons natuurlijk ook heerlijk welgevallen. En omdat we alle tijd hebben (dromen we?!) brengen we zo twee uur in het water door…..per poel. Niet zo slim overigens als het niet de bedoeling is om levend te verbranden.

De camping kent wel genoeg wildlife: vogels schreeuwen ons rond 5:45 uur wakker, ibissen scharrelen rond, kikkers vinden de douches net zo lekker als wij, gekko’s komen graag kijken wat we eten, Patricia heeft twee keer een donkergrijze slang zien wegkruipen, de koeien van de buren bemoeien zich er ook soms tegenaan en last but not least: muggen, enorme vliegende torren (typisch, ze vliegen zichzelf dood tegen de camper) en ander rondvliegend ongedierte die in de avond tevoorschijn komen als de lampen aan gaan. Geen wonder dat we om 20:00 uur al op bed liggen in de snoeihete camper (’s nachts koelt het hier gelukkig aardig af), maar hé: alles beter dan een Huntsman!

Update: de laatste magische woorden schreven wij slechts een kort moment vóórdat de Huntsman van vijf jaar geleden zich revancheerde en een nakomeling van pak 'm beet 3 cm op ons afstuurde. Deze wisten we nog net buiten de camper te houden. We willen niemand ontmoedigen, maar wees voorbereid tijdens een verblijf in Litchfield, hahaha.