Wat nu als het Nit-mi-luk?

Nitmiluk National Park ligt vlakbij het middelgrote stadje Katherine, dat de hoofdstad is van de enorme Katherine Region en alles biedt wat nodig is. Katherine wordt wel aangeduid als het 'Kruispunt van het noorden', omdat hier de snelwegen van noord naar zuid en van oost naar west samenkomen. Vijf jaar geleden kwam onze route langs de westkust in Katherine uit, waarna we naar het noorden, richting Darwin, reden. Omdat we nu naar het zuiden gaan, is Katherine dus voorlopig het laatste bekende plaatsje waar we komen. De Katherine Region heeft tientallen natuurparken met ruige landschappen en gorges (kloven) - sommige met rotstekeningen. Het is zeg maar de noordelijke outback: in het droge seizoen (mei t/m oktober; nu dus…) is het er ook echt droog en bloedheet, er zijn veel afgelegen gebieden en veebedrijven met gronden zo groot als de provincie Utrecht, en veel land behoort (weer) toe aan de Aboriginals, die in de dorpen en stadjes het merendeel van de populatie vormen. De Katherine River is de eerste constante waterstroom die men tegenkomt als men vanuit het zuiden, dus vanuit de woestijn, de regio binnenrijdt. We zijn gewaarschuwd! De rivier kan overigens in het natte seizoen behoorlijk buiten zijn oevers treden.

Hoewel we vijf jaar geleden ook nog wat van Katherine zelf opsnoven met o.a. een rondleiding door de School of the Air en een bezoek aan Katherine Museum met het vliegtuig van de eerste Flying Doctor en een fotoserie over de overstroming in 1998, beperken we ons nu alleen tot Nitmiluk National Park (voorheen: Katherine Gorge NP). Dit park bestaat uit 13 afzonderlijke, maar wel aaneengesloten, kloven die de Katherine River heeft uitgesleten, en enkele watervallen. Vijf jaar geleden hebben we

Onweerstaanbaar...en dat weten ze

een halve dag gekanood, waarbij we niet verder kwamen dan de eerste kloof. Kanoën is een prachtige ervaring, maar het park heeft ook een aantal wandelroutes die de moeite waard schijnen te zijn.We hebben nog even om er over na te denken, want op de dag van aankomst kunnen we door de hitte weinig anders doen dan ons rustig houden, een duik in het zwembad van de camping nemen en de schattige, onweerstaanbare wallabies honderdduizend keer fotograferen en filmen. Ook hier zijn trouwens de kampeerders op twee handen te tellen, zo rustig. Heel bizar.

Aangezien we ook weer niet álles exact hetzelfde willen doen als vijf jaar geleden, gaan we nu in eerste instantie voor een wandeling. Het 'probleem' dat het al om een uurtje of 10 bloedheet is, moeten we wel zien te tackelen; van alle kanten wordt gewaarschuwd voor de hitte en alle voorzorgsmaatregelen die we moeten nemen. Er staat ons maar één ding te doen: voor dag en dauw op en zorgen dat we op tijd weer terug zijn. Nou ja….opstaan doen we rond 5:45 uur (wekker zetten hoeft niet hoor, de natuur doet haar werk) en een halfuur later zijn we al onderweg. Slappelingen als we zijn, houden we het bij de kortste wandeling, van 3,7 km. Die doen we ook nog eens in tegengestelde richting (voor zover daar sprake van kan zijn), om te voorkomen dat we al meteen met een steile klim moeten beginnen. Helden! Nu brengt slechts een ‘aardige’ klim ons op de bergkam, waar het over niet al te lange tijd 50 graden kan worden.

De bergkam is niet bijster interessant, al zullen de nóg vroegere vogels ongetwijfeld kunnen zien hoe de opkomende zon de rotswanden rood kleurt. Onze wandeling leidt uiteindelijk naar een uitkijkpunt met prachtig uitzicht over de eerste kloof. Langs de rivier lopen we terug naar de camping en treffen dan de eerste kanoërs op het water.

We besluiten onze tweede nacht in het park te annuleren. Het heeft gewoon geen zin, het gaat 'nit-mi-lukken' om in deze warmte nog iets te ondernemen. Al zouden we morgenochtend willen kanoën, dan kan dat pas vanaf 8 uur. In plaats daarvan brengen we nog een nacht door in Katherine, waar we alle voorbereidingen kunnen treffen voor onze trip door de échte outback.